Iguazú & Córdoba

Na onze eerste geslaagde kennismaking met Argentinië in Buenos Aires was het na 6 dagen toch tijd om andere oorden op te zoeken. Online hadden we via een maatschappij een aanbieding gevonden om voordelig met de bus door Zuid-Amerika te reizen. Met een beetje een bang hart (want het ticket was geboekt, maar dat moesten we de mensen van de busstation nog proberen uit te leggen, want we konden de reservering niet afprinten) zijn we naar het busstation getrokken, maar het verkrijgen van de effectieve tickets ging, na een kleine valse start, relatief vlot.

De volgende bestemming op de lijst was Puerto Iguazú, het vrij triestige stadje van waaruit we de wereldvermaarde Cataratas (=watervallen) van Iguazú konden bezoeken. De eerste dag besloten we na onze busrit van 19u rustig aan te doen in onze hostel, maar we zijn vrij snel met een Boliviaans meisje (Javiera of Javi) en een Colombiaanse jongen (Juan Carlos) aan de praat geraakt. Javi, zo bleek later, had de gewoonte om overal veel (en vaak onnodige) vragen te stellen en had dus aan de uitbater van de hostel tips gevraagd voor in Puerto Iguazú zelf, aangezien je voor de watervallen best heel vroeg vertrekt en een dag rekent. Bleek in het stadje zelf absoluut nada te beleven (tenzij je je geld graag aan de plaatselijk horeca uitdeelt), op een drielandenpunt met Paraguay en Brazilië na. Dit zijn we dan met 4 gaan verkennen, en leverde heel mooie taferelen op met de ondergaande zon. Er wel zit nog een rivier tussen de 3 landen, dus het is geen drielandenpunt pur sang. Tijdens het bezichtigen begon het ook tropisch te onweren, waardoor we op onze terugtocht om de 500 meter onder een afdak moesten gaan schuilen.

De volgende ochtend zijn we heel vroeg opgestaan, om een hele dag in het park van de watervallen rond te wandelen; de watervallen zijn zowel vanuit Argentinië, Brazilië, als Paraguay te bewonderen. De eerste dag gingen we wijden aan de Argentijnse kant, volgens velen de mooiste (maar dat zullen we zelf wel uitmaken, niet?). Naast Javi & Juan Carlos reisden ook een Fransman en een Italiaanse mee. Vooraleer je aan de watervallen zelf bent, moet je eerst een dikke kilometer via een pad door het woud afleggen (of zoals vele luie toeristen daar met een treintje).Vervolgens heb je een lower trail en een upper trail: via het lower trail kom je via enkele kleinere watervallen aan de grote publiekstrekker, namelijk daar waar de watervallen op z'n breedst zijn, en waar de garganta del diablo is (= Duivelsmond of keel; een cirkelvormige waterval van 80m hoog) die echt fenomenaal is om te zien: het water dondert daar in grote hoeveelheid en met een enorme kracht naar beneden. Javi had op voorhand al geregeld om met een speedboot het water op te gaan; een heel leuke ervaring (wel kort en vrij prijzig) waarbij je langs de watervallen zoeft, en je op bepaald moment (na het verzoek om camera's op te bergen) zo goed als onder de watervallen staat (heel fijn, alleen kan je absoluut niets zien door, tja het water dat naar beneden komt en op je gezicht valt). Nadien zijn we ze langs boven gaan bekijken, waar het zicht nog veel spectaculairder is dan beneden: je staat als het ware op het punt waar het water de afgrond in duikelt. Net zoals onze reisgezellen waren we volledig sprakeloos bij het zien hiervan, en het is ook echt iets waar moeilijk woorden op te plakken zijn die meer zeggen dan “wauw”, “fenomenaal” etc., het is te groots om te verwoorden.

's Avonds hebben we in de hostel nog een sympathieke Nederlander leren kennen (Peter uit Tilburg), die zo dom was om rechtop op een tafel te gaan staan waarboven een ventilator hing en vervolgens een wiek in de achterkant van z'n hoofd heeft gekregen, met een zeer diepe snijwonde, en overal bloed tot gevolg. Gelukkig voor hem is ziekenhuis in het Spaans gewoon hospital …

Dag twee aan de watervallen hebben we (enkel Julie en ik) de Braziliaanse kant bezocht (na de verplichte paspoortcontrole aan de douane). Deze heeft veel minder te bewandelen pad, maar wel ongeveer hetzelfde bezoekersaantal, waardoor het bij momenten echt aanschuiven is om iets te kunnen zien (vooral dan voor Julie; ikzelf behoor in Zuid-Amerika tot de groten). Aan de Braziliaanse zijde heb je eerst een mooi en volledig overzicht van de watervallen van de Argentijnse kant (overzichtelijker van hieruit, aan Argentijnse zijde sta je er uiteraard middenin). Maar het hoogtepunt hier was een brug die je op kon, van waaruit je tot op de rand van de waterval kan, en zowel naar beneden kan kijken, als naar een van de breedste watervallen (daar waar de scene van Moonraker is opgenomen, Maarten, maar we hebben het hier niet al te bond gemaakt).

Na deze drie dagen Iguazu wilden we graag doorreizen en via een 21,5u durende busrit (de busritten zijn trouwens vrij tot heel comfortabel, je kan je stoel tussen de 120 en 180 graden platleggen, krijgt eten en drinken, en zo zie je, overdag dan toch, nog iets van het landschap) zijn we in Córdoba terecht gekomen. Córdoba is de studentenstad van Argentinië en tevens de 2de grootste van het land. Iets na de middag waren we aangekomen, en omdat we slechts 2 nachten geboekt hadden, zijn we maar meteen aan het citytrippen gegaan. Na een namiddagje alle prachtige kerken (de kathedraal is zowel vanbinnen als vanbuiten prachtig, en er zijn nog enkele andere schitterende kerken, zoals ze, denken we, nergens anders in Argentinië te vinden zijn) en historische gebouwen (de universiteiten bv) gezien te hebben gingen we voldaan op restaurant in La parilla de Raul, volgens onze gids de beste BBQ-tent van de stad. Hier kregen we voor €14 evenveel stukken vlees, (een uiteenlopend aanbod van steak, worst, beuling, niertjes, en nog enkele niet te identificeren stukken vlees); de Argentijnen zijn echte carne-voren: ze eten meestal enkel vlees met eventueel frieten bij, maar groenten, oh nee, dat is hier niet van de gewoonte. Na een schitterende eerste dag waren we daags nadien gebrand om te stad verder te verkennen, maar bleek dat we echt alles al hadden gedaan (achteraf werd ons door de Belgische werkneemster van onze hostel ook gezegd dat alle interessante dingen in Córdoba makkelijk op een dag te zien zijn. Jammer, maar dan hadden we nog 2 dagen om rustig aan te doen, en de lokale horeca te sponsoren, en onze volgende halte (Mendoza) voor te bereiden.

Voila, tot zover dit tweede verslag, we zijn nu aangekomen in Mendoza (dé wijnstreek bij uitstek in Argentinië), dus op de volgende foto's zullen we hoogst waarschijnlijk met een rode neus staan (ofwel door de zon, ofwel door de vino …)

Hasta luego amigos!

Julia y Jonas

PS: om te bijbehorende foto's in de juiste volgorde te bekijken, moet je de pijl van datum omdraaien

Foto’s 1 - 20 van 38   |   Datum ▲   |   Diashow

–-> Pijl met de punt omhoog, dan staan de foto's in de juiste volgorde!!