Ande(r)s bekeken

Na een drietal weken zou het eindelijk zo ver zijn: de eerste blik op het mythische gebergte de Andes. Die eer was gereserveerd voor 's ochtends op de bus, en vanaf dan zou de Andes ons tot op heden (en nog een tijdje in de toekomst) blijven achtervolgen. Onze eerste dag in Mendoza wilden we absoluut op een camping doorbrengen; deze lag volgens de beschrijving aan de rand van het stadscentrum. Stilaan hebben we door dat dat betekent dat er een busrit van een klein uur tussen die plaats en de stad ligt (In Argentinië zou Turnhout dus min of meer aan de rand van Antwerpen liggen). Geen probleem voor ons, meer tijd om aan het zwembad te liggen en te bakken in de zon.

De dag nadien was het welletjes geweest en besloten we de bus te pakken naar Maipú, een deelgemeente van Mendoza, waar de grootste concentratie van bodegas (wijnhuizen) zich bevindt. In plaats van een drukke hostel in het centrum volgepakt met backpackers, kwamen we nu terecht in een hostel waar behalve wij geen andere toeristen waren, en waar we werden verwelkomt door Gabriel en zijn moeder Maria. Zij runden samen (met nog een andere broer Alejandro) de hostel, en kozen voor een iets persoonlijkere aanpak: dit betekende dat we als we daar waren, we altijd bij hen in de living/keuken/eetkamer verbleven. Met hen hebben we veel over van alles en nog wat gepraat, ideaal voor ons om de taal beter onder de knie te krijgen, en perfect voor hen om meer over België te weten te komen (een avond heb ik Gabriel z'n muntencollectie mogen bewonderen (topavond!), en er zaten zelfs euro's met de afbeelding van koning Albert tussen, en hij wist wel degelijk dat het Belgische munten waren, een man van de wereld). De beste manier om de bodegas te verkennen is met de fiets, maar omdat we pas in de namiddag in Maipú waren hebben we de eerste dag gewoon een wandeling gemaakt en zijn we de bodega Trapiche gaan bezoeken (het achtste grootste wijnhuis ter wereld, waarvan de wijn ook in België te koop is). Voor €7,5 kregen we een tour door het wijnhuis en een degustatie erbij (€7,5 is meer dan de +/-€3,5 die je in andere bodegas betaald, maar hier mocht je na het proeven van 4 wijntjes blijven zitten, en de flessen bleven ook gewoon staan tot de volgende groep arriveerde). Op zondag wilden we de fietstocht langs de bodegas maken, maar die waren op twee na allemaal dicht, dus zijn we (helaas) de stad Mendoza gaan bezoeken. Als je ooit naar Mendoza gaat: ga voor de wijn, in het centrum zelf moet je zeker niet zijn … De volgende dag was het dan eindelijk tijd om met de fiets door de wijnstreek te gaan: heel leuk, zeer mooi uitzicht met al de wijngaarden, en veel lekkere wijn geproefd. 's Avonds hebben we moe maar voldaan een maaltijd bereid in de multifunctionele ruimte bij Gabriel en Maria, en achtereenvolgens gekeken naar de voetbal, en de Argentijnse versies van De Rode Loper, The Voice en So You Think You Can Dance. Met andere woorden: een avondje genieten.

Na een emotioneel afscheid van Maria gingen we (dachten we) op een trekking van een volledige dag. Maar door de halfslachtige Engelse uitleg in het reisbureau hadden we een trip geboekt voor een dag in een busje langs de belangrijkste bezienswaardigheden rond Mendoza. Toen we dit doorhadden waren we een beetje gedemotiveerd, maar het bleek nog dik in orde te zijn. Ik had de gids duidelijk gemaakt dat het totaal niet was wat we in gedachten hadden, en aangezien de rest van de groep bestond uit vrij ongeïnteresseerde moeders met hun dochter, heeft de gids Julie en mij heel de dag leuke informatie gegeven over de dingen we bezochten (zo hebben we o.a. Puente del Inca gedaan, een zeer oude natuurlijke brug die geel is gekleurd door de mineralen van een warmwaterbron; en we hebben ook een (heel korte) wandeling gedaan in het Nationaal Park van Aconcagua, de hoogste berg ter wereld buiten het Himalayagebergte).

Hierna hebben we onze reis zuidwaarts verdergezet, met als volgende bestemming Bariloche (de toegangspoort tot Patagonië), langs de prachtige ruta 40. Nadat we waren aangekomen in Bariloche, zijn we door de stad gegaan op zoek naar iets om te eten. Na een uurtje wandelen werden we aangesproken door een Frans koppel (Guillaume en Nora) om de volgende dag mee een auto te huren om door het Nationaal Park Nahuel Huapi te rijden. Zonder lang na te denken hebben we ja gezegd, een beslissing die ons de kans gaf om de volgende dag het oudste nationale park van Argentinië te bezoeken. Een autorit van 450 km bracht ons heel de dag lang langs prachtige uitzichten op meren (men noemt deze streek niet voor niets het Lake District). 's Avonds werd ons echter wel slecht nieuws gebracht door een Fransman in onze hostel: koningin Fabiola is gestorven. Ondanks deze klap besloten we onze reis toch verder te zetten.

Heel Patagonië staat in het teken van activiteiten en avontuur, dus was het voor ons hoog tijd om onze avontuurlijke schoenen aan te trekken. Een mountainbiketocht van 30 km door het bergachtige landschap was al een mooie opwarmer, maar daags nadien een trekking naar Refugio Frey (het base camp op 1700m, voor veel klimmers een tussenstop om de praktisch verticale Cerro de Catedral te beklimmen) was een nieuw (letterlijk en figuurlijk) hoogtepunt: na een wandeling van een dikke drie uur (waarvan 2u steil tot heel steil klimwerk) kwamen we aan bij het basiskamp. Hier wachtte ons een prachtig zicht op de besneeuwde bergtoppen, met daartussenin een glashelder meer en voor de rest heel veel rust en een heel aangenaam brandende zon, een mens is snel gelukkig.

Vandaag stond er na de zware wandeling van gisteren (want na het klimwerk was er uiteraard ook nog een terugtocht) niet veel op het programma. Maar aangezien er veel energie kruipt in verslag uitbrengen van de reis, zijn we deze namiddag op krachten gekomen met een zelfgemaakte parilla (=BBQ). Voor €5 twee heerlijk dikke stukken bife de chorizo (de Rolls Royce onder het vlees hier) en wat worsten is geen geld. Vervolgens moesten we alleen nog het vuur aankrijgen; dit kan op de goede manier, de slechte manier of de Jonas Aerts-manier: iets trager en meer bloed aan de handen dan bij de goede manier, maar wel even effectief!

Morgen zetten we onze reis verder naar het hart van Patagonië, waar meer avontuur op ons staat te wachten! Tot dan!

Groeten,

J&J (Ren)Aerts