Het einde van de wereld/het einde van het jaar

Dieper Patagonië in trekken betekent slechtere wegen, wat gelijk staat aan lange busritten. Onze volgende bestemming, El Calafate, lag een busrit van 29 uur (de langste die we op heel de reis moeten doen denken/hopen we) verwijderd van Bariloche. Als de wegen slechter worden, kan je er aan de andere kant wel op vertrouwen dat de landschappen nog beter worden (“Elk nadeel heb z'n voordeel” zei een bekende Nederlandse voetballer ooit).

Het stadje El Calafate zelf stelt absoluut niets voor: de laatste decennia bloeit het toerisme er, wat resulteert in één straat vol met winkels, cafés, restaurants & reisbureaus. Deze straat oogt alsof ze is weggeplukt uit een Zwitsers ski-dorp (dus ook veel toeristen), terwijl al de andere straten er lijken op de gemiddelde Argentijnse stad. In de buurt rond El Calafate kan je je hart ophalen qua wandelen, fietsen, kayakken, paardrijden etc; maar het heeft één trekpleister waarvoor 97,5% van de toeristen vooraf het stadje inplant in hun reisplannen: El glaciar Perito Moreno. Zoals overal in Argentinië behoort de natuur niet aan iedereen toe, want je moet er als toerist harde valuta neertellen om er ten eerste al te geraken, en dan moet je nog de ingang in het park betalen (Busrit van 2u heen en 2u terug was €40 p/p, de ingang nog eens een dikke €20 p/p). Bij de busrit kregen we er wel een tweetalige gids bij, een bezoek aan een schapenhoeder (waar we ook een guanaco hebben leren kennen, eindelijk het eerste contact met een lama-achtige!), en achteraf een gratis empanada en een artisanale pint. De glacier Perito Moreno is de meest gekende, dus ook de meest toeristische, gletsjer in Argentinië (en waarschijnlijk heel Zuid-Amerika) omdat hij het gemakkelijkste te bereiken is. Om een idee te geven van de omvang: Hij is 5km breed, 65km lang en 60m hoog. Het felblauwe ijs steekt magistraal af tegen de sneeuw erachter op de bergen, met daarboven dan weer een stralende zon. Het idee om meer dan 3u naar een blok ijs te kijken lijkt saai; maar de massa beweegt twee meter per dag, wat inhoudt dat er constant blokken ijs naar beneden vallen (dit gaat gepaard met een lawaai dat klinkt als een stevig gedonder). Vanop 400 meter afstand (waar het wandelpad ligt) lijken de stukken misschien klein, maar ze zijn in werkelijk dan wel even groot als bv. een auto of zelfs een huis!

Op een relatief korte busrit verwijderd van El Calafate ligt het dorp El Chaltén, de nationale hoofdstad van de trekking. Hier hadden we een afspraak met een van de bekendste bergen van het continent, namelijk Cerro Fitz Roy. We hadden op voorhand van andere reizigers gehoord om best in El Calafate voedsel in te slaan voor El Chaltén, aangezien de supermarkten er maar 1 keer week bevoorraad worden, en er vaak een schaarste is van bepaalde producten. Dus met genoeg voedsel en kleren voor de meest uiteenlopende klimaten waren we klaar om een 2-daagse hike te doen naar de voet van de berg Fitz Roy. Julie en ik begonnen aan de wandeling in korte broek en t-shirt, terwijl quasi alle andere toeristen heel veel kleren aanhadden (omwille van de wind denken we), dus iedereen dacht waarschijnlijk dat we Scandinaviërs waren die iedere ochtend een ijsbad nemen. Een Australisch en een Canadees koppel met wie we aan de hike begonnen, begrepen ook niets van onze kledingkeuze. Na enkele uren hiken langs prachtig veranderende landschappen (ofwel met een vallei in de verte, ofwel met zicht op Fitz Roy) arriveerden we op de gratis camping in het nationaal park (Parque Nacional de los Gacieres, waartoe ook Perito Moreno behoort). Hier hebben we een heel koude en winderige namiddag doorgebracht met de 2 koppels (want vuur maken is verboden in de parken), alvorens rond half tien semi-onderkoeld te gaan slapen. De volgende ochtend om vier zijn we opgestaan om het laatste uur en een kwart van de hike af te leggen, om dan aan de voet van Fitz Roy de zonsopgang te zien. We wisten op voorhand dat het laatste stuk het moeilijkste van heel de hike was, maar het toch nog moeilijker dan verwacht: 750 meter stijgen op de laatste twee kilometer half in het donker en met windstoten van meer dan 80 km/u. Een tiental minuten voor de zonsopgang bereikten we de top (volledig bezweet na de zwaarste klim uit ons leven, maar eveneens huiverend van de immer heersende (ijskoude) wind hier in Patagonië): eerst prachtig dreigend en donker, en daarna fenomenaal fel roos gekleurd door de opkomende zon. De top van de berg was een beetje bewolkt, en door de zon leek het net alsof er roze stoom uit berg werd geblazen. We werden er letterlijk en figuurlijk door weggeblazen.

Na de wandeling terug en een deugddoende douche besloten we onszelf te trakteren op een heerlijke maaltijd. Op culinair vlak zijn schaap en lam koning in Patagonië, dus de keuze was snel gemaakt. Het is het populairst op de barbecue, maar ons stoofpotje van lam was ook een schot in de roos!

Door de misleidende shampoo-reclame van het merk Ushuaia hebben wij jarenlang gedacht dat Ushuaia een tropisch klimaat had, maar niets is minder waar. Toen we daar arriveerden vanuit El Calafate na een heel lastige busrit (slechte wegen, veel vertraging, 2 keer de grens met Chili over moeten steken met de bijhorende paspoortcontroles) stond ons een koud klimaat en snijdende wind te wachten (Ushuaia ligt in Vuurland, een beetje misplaatste naam). Voor vele rijke mensen is dit het begin- en eindpunt van een expeditie naar Antarctica, wat zich dan ook vertaald naar de horeca-prijzen; een kort bezoek was dus de boodschap. De stad zelf oogt heel onheilspellend, mede omwille van het feit dat het volledig door bergen omsingeld is; ergens voelt het alsof je echt op het einde van de wereld bent, wat ook het geval is. De wolken boven Ushuaia bewegen net als in Patagonië heel snel, dus de zon kan snel komen en gaan (in de zon oogt het net iets minder grauw). Op de eerste dag zijn we naar het ziekenhuis gegaan voor een cortizone-spuit voor Julie's voet, omwille van een al lang aanslepende blessure. We vonden dit nodig aangezien er in Chili nog stevig wandelwerk voor de boeg ligt. Jammer genoeg is de ziekenzorg in heel Argentinië gratis, behalve in Ushuaia blijkbaar … Naast de stad zelf stond ook het Nationaal park van Vuurland nog op het programma, maar dit hebben we helaas moeten schrappen omwille van de kerstdagen. Aangezien veel inwoners en toeristen weg willen uit Ushuaia voor de feestdagen, moesten we een dag vroeger dan gepland het vliegtuig (want alle bussen waren de komende 4 dagen volzet) pakken terug naar El Calafate om van daaruit naar Chili te gaan.

Jullie reporters zijn tijdens het neerschrijven van dit verslag op weg naar Puerto Natales in Chili, waar we morgen aan een vier- of vijfdaagse hike naar Torres del Paine gaan beginnen. Dit jaar zal ons kerstmenu bestaan uit havermout, brood, water en pasta. Kreeft, oesters, kalkoen, foie gras, champagne en taarten zullen voor volgend jaar zijn. En in plaats lekker warm binnen te zitten bij familie en vrienden zullen we bij temperaturen rond het vriespunt in onze tent liggen. Iedereen heeft het wel eens moeilijk zeker? Uw bijdrage voor het noodfonds van j-ren-aerts kan gestort worden op onderstaand rekeningnummer:

BE15 0000 2015 0000 2015

Want ook wij hebben recht op champagne met Kerstmis.

Fijne feestdagen voor iedereen en alvast een gelukkig nieuwjaar!!

Tot in 2015!

The J-Train