4 dagen, 4 seizoenen

Na aankomst in Puerto Natales wilden we zo snel mogelijk (ten eerste omdat we er heel veel zin in hadden, ten tweede omdat in de stad zelf niets te zien is) aan de trekking door Parque Nacional Torres Del Paine beginnen. Dus na het inchecken in de hostel zijn we met een goed voorbereide boodschappenlijst naar de supermarkt getrokken, waar het vol liep met mensen die hun voorraad voor de Torres kwamen inslaan; dit vertaalde zich in bijna lege schappen bij de spaghettisauzen, het beleg, en andere makkelijke versnaperingen.

Dag 1: Herfst

Vanuit Puerto Natales moesten we een bus van 2,5u pakken, waarna we ons in het park moesten inschrijven. Hierna volgde nog een dik uur wachten op een “catamaran” (eigenlijk gewoon een boot) die ons naar het startpunt van onze hike zou brengen. In de vroege namiddag gingen we eraan beginnen: vol goede moed, en met een rugzak van een dikke 10 kg (vol eten, kledij voor de meest uiteenlopende temperaturen, tent, slaapzak, matje, …) moesten we meteen heel hevige windstoten trotseren, maar dit deden we (toen toch nog) met een lach op ons gezicht. Wie naar het park gaat voor een rustige zondagnamiddagwandeling is er aan voor de moeite: het weer is zeer onvoorspelbaar en wisselt constant, en het landschap is zelden vlak; beide zaken ondervonden we meteen. Het parcours dat wij gingen doen heet de W-trekking, omdat de vorm ervan zeer gelijkend is op de letter 'w'. Het hoogtepunt van het park, de Torres zelf, ligt in oostelijke deel van de 'W', dus wij gingen hem van west naar oost wandelen, om met het hoogtepunt te eindigen. Het westelijke deel is het winderigste van het parcours, en na anderhalf uur begon het ook nog te regenen; de combinatie wind-regen zorgde ervoor dat de regen echt in ons gezicht werd “geschoten”. We moesten heel de tijd ons gezicht beschermen, en naar de grond kijken waardoor we die eerste dag maar weinig van het landschap hebben kunnen zien/genieten (het was ook wel heel mistig en bewolkt, dus veel viel er sowieso niet te zien). Na een kleine vier uur wandelen kwamen we aan onze camping, helemaal doorweekt en hopend dat het weer zo geen vier dagen zou zijn. Na het eten ben ik nog even alleen (Julie verkoos de warmte van de tent) verder gewandeld, want op een kleine afstand van onze camping lag nog een sprankelende gletsjer te wachten.

Dag 2: Lente

De volgende ochtend was het nog een beetje aan het druppelen, maar na ons ontbijt van koffie en havermout begon het lichtjes op te klaren. Aangezien we de eerste dag geëindigd waren bovenaan het linkse been van de 'W', moesten we de tweede dag dezelfde wandeling opnieuw doen, nu van boven naar onder; gelukkig was het in deze richting iets meer afdalen. Rond de middag waren we terug aan het beginpunt van de vorige dag. Na een korte lunch begon de zon zich meer en meer te profileren, wat van de niet al te moeilijke wandeling naar de volgende camping een enorme verademing maakte. Dit gecombineerd met het gevarieerde landschap (wandelen langs meren, door bossen met speciale bomen en planten, en constant zicht op de imposante bergen van het park) zorgde ervoor dat onze moed terug op hetzelfde niveau stond als bij aanvang een dag eerder.

In het park heb je enerzijds betalende campings, met douches en een ruimte in een gebouw om te koken; anderzijds heb je ook gratis campings: deze hebben enkel een wc qua sanitair, en een houten hutje om te koken. Op dag 2 hadden we de laatste soort, waardoor we na het eten meteen de tent inkropen, om daar in de koude (want de campings lagen altijd in een bos, dus uit de zon) te liggen stinken.

Dag 3: Lente, deel 2

De derde dag stond de wekker wekker om 5u30 omdat we veel wandelwerk voor de boeg hadden. Het middenste been van de 'W' (de befaamde Valle Frances-tocht) biedt ook een van de hoogtepunten van het park: een fantastisch panoramisch zicht op het grootste deel van de door de wind uitgehouwen bergtoppen die Torres Del Paine te bieden heeft. Hiervoor moesten we een dikke twee uur naar omhoog klimmen, om daarna langs dezelfde weg weer af te dalen. Aangezien we op de terugweg onze camping opnieuw passeerden konden we onze rugzakken daar gewoon achterlaten, wat het klimmen wel veel aangenamer maakte dan dit volledig uitgerust te doen. Na onze tent af te breken en wat krachten op te doen, stond ons een tocht van nog een dikke twee uur te wachten, die nu vooral bestond uit afdalen (o.a. langs een heel leuk kiezelstrand), alvorens we arriveerden op de kampeerplaats waar we kerstavond gingen doorbrengen. Ons menu voor de avond bestond uit 2 pintjes en een kippensoep uit een zakje als aperitief, en een spaghetti met tomatensaus en tonijn en een brik wijn als hoofdgerecht. Van de mensen met hun gedehydrateerd voedsel kregen we toch wel enkele jaloerse blikken …

Dag 4: Zomer

Op kerstdag zelf zijn we opnieuw om half 6 opgestaan: de op papier langste en zwaarste etappe stond op de agenda (die beter meeviel dan op voorhand gedacht). De eerste drie uur van onze wandeling zijn we slechts één iemand tegengekomen, de meesten zullen hun roes(je) hebben uitgeslapen. Rond 9u begon het echt warm te worden en moesten we onze volledige garderobe herzien: van lange broek, t-shirt en dikke trui ging het naar korte broek en onderhemdje. Tegen de middag bereikten we onze tussenstop op slechts een uur van onze eindbestemming, dus rond 2u konden we als één van de eerste onze tent opzetten, en het eethutje inpalmen. De uren nadien begonnen de andere wandelaars toe te stromen; aangezien de meesten dezelfde wandeling doen, kom je op de camping elke dag weer dezelfde mensen tegen. Dus de laatste avond (lees: namiddag, aangezien we altijd rond 8u in de tent kropen) hebben we doorgebracht met een Amerikaans koppel en een Slovaaks meisje die we daarvoor al vaker waren tegengekomen. De zon scheen nog lekker, dus we dachten de volgende ochtend een stralende zonsopgang te hebben.

Dag 5: Winter

Ons kerstcadeau gingen we pas op tweede Kerstdag krijgen, namelijk de Torres zelf, maar hier moesten we nog wel een uurtje voor klimmen; we wilden graag de top bereikt hebben voor zonsopgang, dus om 3u30 moesten we opstaan om aan de stevige klimtocht te beginnen. Toen de wekker ging, hoorden we een getik op de tent, en toen we effectief uit de tent kwamen, merkten we dat het aan het sneeuwen was! We moesten dus de laatste heel steile 2km doen in het donker én in de sneeuw. Helaas was het door de sneeuw ook heel mistig aan de voet van de Torres, die we net voor zonsopgang bereikt hadden. Desondanks de koude hebben we, stevig ingeduffeld in onze slaapzak, een uur gewacht op verandering in het weer, maar het mocht niet baten. We hebben de Torres dus gezien, maar gehuld in een stevige laag mist. Een beetje ontgoocheld door de zoveelste weersverandering, maar vooral heel tevreden dat we de tocht goed en veilig beëindigd hadden, sloten we om 11u samen met enkele medereizigers en een lekkere pint het hoofdstuk Torres Del Paine af.

Op 3 volle en 2 halve dagen (dus 4 volle dagen) hebben we de 4 seizoenen kunnen ervaren, wat nog maar eens benadrukt wat voor een speciaal klimaat Patagonië heeft. Dit in combinatie met de ontzettende pracht van het park zorgde voor weeral een schitterende en overgetelijke ervaring.

Roadtrippin'

Na onze trip hebben we ons, eenmaal teruggekeerd in Puerto Natales, lekker laten gaan op het gebied van eten en drinken. En rusten was een vanzelfsprekende derde. We wilden graag met Oudjaar op onze volgende locatie zijn, dus konden we helaas niet al te lang van de rust genieten. Tussen Puerto Natales en de volgende bestemming (Puerto Montt) zat de uiteindelijk langste busrit die we zullen maken: 31u! Als je weet dat onze twee zetels vlak naast de wc waren, is het niet moeilijk te geloven dat het geen al te leuke busrit was …

Oudjaar zelf hebben we eerst in onze hostel met twee Mexicanen en een Duits koppel gespendeerd, alvorens het Chileense nachtleven in te duiken met de mannelijke helft van het Duitse koppel. We zijn tot 's morgens vroeg gaan clubben op de alom tegenwoordige Cumbia-muziek (de nationale (dans-)muziek). In de club waren we met drie een grote attractie, aangezien wij de enige niet-Chilenen waren, en veel groter en blonder dan de Chilenen waren (ja, we moesten zelfs meermaals met hen op de foto).

Na een klassieke nieuwjaarsdag (= liggen, eten, liggen, slapen) besloten we op 2 januari voor enkele dagen een auto te huren om het Chileense lake district te verkennen. Rijden in een ander land is vaak een heel avontuur, en dat bleek ook nu weer: we zijn meermaals verkeerd gereden (o.a. een heel korte spookrit) en we hebben geregeld de weg moeten vragen, maar uiteindelijk waren we toch op de juiste weg naar Petrohué, een klein plaatsje waar we enkele dagen in het Parque Nacional Vicente Perez Rosales wilden kamperen. Van op de camping had je een prachtig zicht op de bekendste vulkaan van de streek, de vulkaan Osorno. We hebben er kayaks gehuurd om op het meer voor onze camping rond te varen, van waaruit je een nog idyllischer zicht op de vulkaan had. Het enige nadeel op de camping was dat je niet in het meer mocht zwemmen (waarom weten we nog altijd niet, maar er werden wel boetes uitgeschreven voor zij die niet gehoorzaamden). Dus moesten we naar het dichtst bijgelegen dorpje om ons te kunnen verkoelen. Voor het strand-liggen wilden we nog snel inkopen doen, en daar heb ik tijdens het parkeren een stoep geraakt, met een platte band tot gevolg. Gelukkig heb ik deze zelf kunnen vervangen (en werd er door de verhuurfirma niks van gezegd), alvorens we de grootste delen van ons lichaam konden laten verbranden in de niets ontziende zon. Het gat in de ozonlaag is in Patagonië veel dunner dan elders ter wereld, dus als je denkt gewoon lekker te zonnen, ben je eigenlijk enorm hard aan het verbranden.

Het positieve is dat onze lichamen intussen terug gewend zijn aan de warmte, dus we zijn gewapend om de woestijn van Atacama te betreden! We hebben net enkele dagen Valparaíso achter de rug, een heel leuke en levendige stad, maar verslag hierover volgt later!

Tot snel!

The J-Team