Maanwandeling op aarde

The jewel of the Pacific

Na al dat roadtrippen in het Lake District vonden we het hoog tijd om nog eens een stad onveilig te maken. We besloten de hoofdstad Santiago links te laten liggen en voor het alternatieve, swingende en kleurrijke Valparaíso (Valpo voor de vrienden) te gaan. Het is een stad die gelegen is aan de oceaan en voor een groot deel opgebouwd is tegen een heuvel. Dat heel de stad door Unesco tot werelderfgoed is uitgeroepen zegt veel over haar charme; de aantrekkelijkste buurten van de stad zijn de verschillende Cerros (heuvels), waar de kleurrijke huizen en de eigenzinnige muurschilderingen heersen. Deze hebben we bezocht toen het vrij bewolkt was, maar de kleuren in de straten zorgden ervoor dat voor ons de zon wel scheen.

Het straatbeeld in El Plan en El Puerto (het platte deel van Valpo en haar haven) is veel minder kleurrijk, maar zeker niet minder levendig. Valparaíso was tot de bouw van het Panama-kanaal in 1914 de belangrijkste haven van Zuid-Amerika en ook de meest welvarende stad (snap je?). Hierna is het verval echter begonnen, en het is triest om te zien dat hier nu zo veel armoede heerst. De ooit rijkste en meest chique straat van Zuid-Amerika is nu gedegradeerd tot een verzamelplaats voor vervallen gebouwen waarin goedkope havenrestaurants gevestigd zijn, en waar zwervers en dronkaards de plak zwaaien.

Maar ook de idyllische Cerros zijn gevaarlijker dan ze op het eerste zicht doen vermoeden: zo deden we op onze tweede dag een tour met gidsen en zij wisten ons te zeggen dat wat we de eerste dag gedaan hadden eigenlijk vrij gevaarlijk was (hoewel we dit totaal niet merkten). Blijkbaar worden op de heuvels toeristen (en zelfs echte Porteños (= inwoners van Valpo)) aan de lopende band beroofd.

Op bezoek bij Pablo Neruda

Ondanks dat we enkele dagen te laat waren om Oudjaar hier te vieren (want volgens alle Zuid-Amerikanen die we hebben ontmoet is de stad het toneel van hét grootste oudejaarsfeest van het werelddeel), hebben we hier een leuke kroegentocht kunnen doen met bezoekjes aan gevarieerde bars (gaande van hippe keten tot een oudezakkenbar waar de bejaarde locals van hun stoel vielen, mogelijk door het opwindende optreden van een zangeres en keyboardspeler die de pensioengrens al lang overschreden hadden, of door de te straffe cocktails van de ook al overrijpe obers).

Eén van de grootste attracties in de stad is La Sebastiana, één van de vele huizen van Nobelprijswinnaar Literatuur en nationale held Pablo Neruda. Zijn huis geeft een intieme inkijk in de leefwereld van de man. Daarnaast is het zowel een museum met curiositeiten van over heel de wereld, als de plaats met het meest panoramisch zicht over heel de stad, aangezien het vanboven op een van de heuvels gelegen is. Vanuit zijn woonkamer en slaapkamer heb je een prachtig zicht op de stad, wat voor hem een constante bron van inspiratie was. Al vermoeden we dat hij een auto had, want als hij elke dag dezelfde steile klim als ons moest doen om er te geraken, dan zouden zijn gedichten over zijn favoriete stad misschien minder lovend hebben geklonken.

Droog, droger, droogst

Onze laatste afspraak in Chili zou meteen ook de warmste en droogste zijn: Het dorpje San Pedro de Atacama en de aangrenzende Atacama Desert.

Aangezien weinig mensen gek genoeg zijn om in een woestijnklimaat te kamperen is het aanbod aan campings daar vrij tot zeer beperkt. Alle campings waren volzet toen we aankwamen, maar na een tip van een andere camping konden we onze tent toch op een grasveldje in de tuin van een hostel plaatsen (het was niet echt een camping, aangezien de vrouw droog zei “Hier heeft ooit een tent gestaan” en vervolgens de plaats aanduidde waar die legendarische tent ooit stond).

Het dorpje staat voor 100% in het teken van toerisme: het hele centrum bestaat uit toerismebureaus, restaurants en giftshops, allemaal mooi zij aan zij gelegen langs de zanderige straten. Desondanks het toerisme is het wel echt een heel gezellige plaats, enerzijds omdat alles er nog authentiek oogt en anderzijds omdat er een heel ontspannen sfeer hangt.

Als je geen eigen vervoersmiddel hebt, ben je aangewezen op de agentschappen die de tours organiseren. Er zijn tientallen van die agentschappen, en die bieden eigenlijk allemaal exact dezelfde tours aan, allemaal voor min of meer dezelfde prijs.

Zwemmen in de woestijn

Dus na beslist te hebben welke er voor ons het meest betrouwbaar uitzagen, konden we op weg naar onze eerste kennismaking met de Atacama Desert: Valle de la Luna en Valle de la Muerte. Deze twee aangrenzende valleien hebben hun naam te danken aan de Belgische geestelijke Gustave Le Paige (zeggen dat je zijn landgenoot bent levert trouwens geen korting op …) die ze ontdekte en vond dat de ene geleek op een maanlandschap en de andere op het landschap van de planeet Mars (zijn Spaanse uitspraak was zo slecht dat iedereen dacht dat hij Muerte (Dood) zei in plaats van Marte (Mars), waardoor het nu nog altijd Valle de la Muerte is).

De volgende dag hadden we samen met onze heel leuke gids Marcelo en zijn vriendin afspraak in de Ojos de Salar, twee natuurlijke gaten in de woestijn te midden van tientallen kilometers leegte. Dit is de enige plaats met water in Atacama waar je fatsoenlijk in kan zwemmen, aangezien het zoutgehalte in de rest allemaal heel hoog ligt (gelijkend aan de Dode Zee); ergens normaal omdat Atacama de grootste zoutvlakte van Chili bevat. Als je het bovenaanzicht van de Ojos op internet bekijkt lijken het net twee ogen in de woestijn, vandaar de naam. Ze hebben een diameter van ongeveer twintig meter, maar ze zijn honderd meter diep, wat voor een speciaal gevoel zorgt als je er in aan het zwemmen bent. Onze trip die dag werd afgesloten met een stop aan één van zoutvlaktes, waar we getrakteerd werden op een lokale Pisco sour en een ronduit fabelachtige zonsondergang (de kleuren veranderden van lichtblauw en wit naar roze, geel, oranje en donkerblauw: zeer indrukwekkend als je ergens staat waar behalve de bergen in de verte niets te zien is).

Lamass

Onze laatste tour was degene waar we het meest naar uitkeken, en deze loste de verwachtingen vlotjes in; het was de meest gevarieerde en indrukwekkende. We begonnen om half 5 's ochtends met een busrit van anderhalf uur (waarin we bijna 2000 meter stegen in hoogte, van 2400m naar 4300m; tijd om cocabladeren aan te schaffen, het ideale middel tegen hoogteziekte, hoewel we ze persoonlijk nog niet hebben nodig gehad) om bij min 5,6°C de zonsopgang waar te nemen bij de Geysers del Tatio, het derde grootste geiser-veld ter wereld. De geisers varieerden allemaal in grootte en uitzicht, maar het basisprincipe is bij allemaal hetzelfde: gaten in de grond waarin kokend water (86°C op die hoogte) te vinden is en waar heel veel stoom uit komt.

Na de zonsopgang begon het meteen wel warmer te worden, maar om volledig op te warmen konden we nadien in natuurlijke hot springs baden (hoewel we wel dachten dat het water warm in plaats van lauw zou zijn; slechts op enkele plaatsen was het water echt warm).

Onze tocht werd afgesloten in het authentieke dorpje Machuca, waar we tussen de lama's liepen, flamingo's observeerden en lamavlees aten (dit deden we wel niet voor de neus van de levende lama's, we zijn geen sadisten).

Alvorens we Chili de rug toekeerden en terug de grens met Argentinië overgingen voor some unfinished business, werden we aan het zwembad van onze camping nog getrakteerd op een voor ons ongekend optisch natuurfenomeen: een halo rond de zon! Dank u Chili voor het leuke afscheidscadeau, maar nu moeten we echt wel gaan. Het was ons een waar genoegen!

Groeten,

J²