Don't cry for us, Argentina

Parijs-Dakar

Onze uitvaart uit Chili werd opgefleurd dankzij een onverwachte gebeurtenis: op dezelfde dag dat wij van San Pedro de Atacama in Chili naar Salta in Argentinië gingen, besloot de hele Parijs-Dakar-karavaan net hetzelfde te doen. Heel de dag raasden de auto's, motors, camions en bevoorradingswagens langs onze bus, een unieke ervaring. Een klein minpuntje hiervan was wel dat al die mensen ook de grens moesten passeren, wat ervoor zorgde dat het twee uur duurde alvorens we terug op Argentijnse bodem waren.

Lady & de Vagebond

Als daklozen je geld niet meer willen aannemen, en als voorbijgangers je spontaan vragen of ze op een of andere manier kunnen helpen, zit er maar één ding op: naar de kapper gaan en je baard laten bijknippen. Dat was dan ook het eerste punt op de agenda in Salta. Na de opknapbeurt was het tijd om de stad te verkennen; van andere backpackers hadden we meermaals gehoord dat Salta een heel mooie stad is, en dit bleek volledig te kloppen. Ondanks dat het een vrij grote stad is, is ze toch heel overzichtelijk. La Linda (De Mooie, de bijnaam van de stad) blijkt geen overdrijving: je vindt er prachtige kerken, gebouwen met een Western-gehalte (je ziet Zorro er zo over de daken lopen, een gevoel dat in Noord-Argentinië steeds vaker voorkomt), en éindelijk een mooie plaza. Dit alles zorgde ervoor dat het voor ons de mooiste stad is die we tot nu toe bezocht hebben.

Onze eerste dag in de laatste grote stad die we in Argentinië zouden bezoeken wilden we afsluiten zoals echte Argentijnen dit plegen te doen: met het eten van een overdreven grote hoeveelheid vlees. Volgens de Lonely Planet was Don José the place to be om ons carnivoor-niveau terug een beetje op te krikken. We bestelden beiden een bife de chorizo, een slaatje en frieten. Toen we de ober met ons eten zagen afkomen wisten we dat we een inschattingsfout hadden gemaakt: de twee bifes bleken twee keer zo groot (een kleine 400gr per stuk) als een steak in de gemiddelde Belgische brasserie. Bij de eerste hap dachten wisten we echter dat Don José een man naar ons hart is: de dikke lap was tot in de perfectie bereid, heel zacht vlees en een lekker korstje langs de buitenkant. Nadat we alles binnengespeeld hadden, kwamen we terug op aarde neergedaald om tijdens de wandeling naar onze hostel even te bekomen.

Inca-kinderen

Om de bijgekomen kilo's van de vorige avond te verbranden gingen we de volgende ochtend dé openbare fitness-attractie van Salta doen: de Cerro San Bernardo. Deze heuvel op de rand van de stad telt meer dan duizend treden tot de top, en wordt dagelijks door Salteños (inwoners van Salta) van alle leeftijdscategorieën beklommen. In de stad zelf was het heel warm, maar de trappen naar de heuvel zijn overwoekerd met bomen, wat een soort tropisch gevoel creëert. Na een klein half uurtje bereikten we de top, niet echt moe maar wel zeiknat van het zweet. Geen wonder dat de kabelbaan naar de top zo'n groot succes is ...

Van Canadezen in de hostel hadden we gehoord dat er nog één topattractie in Salta is: het Museo de Arqueología de Alta Montaña. Dit vrij kleine museum staat volledig in het teken van drie Inca-kinderen die eind vorige eeuw uit de top van één van de hoogste vulkanen van Argentinië zijn opgegraven. Als een offer aan de goden werden zij (na het innemen van alcohol om in slaap te vallen) levend begraven. Naast het jongetje en de twee meisjes zaten er ook nog allerlei objecten typisch aan de Inca's in het graf: textiel, aardewerk en beeldjes, allemaal in perfecte staat. Wat het straffe aan dit alles is, is dat ook de kinderen er nog quasi perfect uitzagen, hoewel ze meer dan 500 jaar geleden begraven zijn. Jammer genoeg wordt er telkens maar één van de drie kinderen tentoongesteld, terwijl de twee andere in de vriezer blijven ter bewaring.

Paniek

We hadden vanuit Salta een tour geboekt naar onze volgende slaapplaats in Humahuaca (onze laatste stop in Argentinië), om zo onderweg nog de nodige uitleg te krijgen over het landschap en om nog enkele toffe dorpjes onderweg te bezoeken.

Om 7u 's ochtends werden we opgehaald door het busje en aan de eerste tussenstop merkten we dat we onze portefeuille kwijt waren. Paniek! Na al onze spullen uit te kammen bleek dat we hem echt niet meer hadden, en dat we dus onze Mastercard en Maestro kwijt waren, en wat geld. Ik zei tegen de gids wat er gebeurd was, en ze was zo vriendelijk om onze hostel te bellen om te vragen of hij daar nog lag. Na enkele minuten belden iemand van de hostel terug met het nieuws dat de portefeuille was teruggevonden. Wij bedankten de gids en zeiden dat we dan maar terug gingen naar de hostel en de tour aan ons lieten voorbijgaan. Zowel de gids als de rest van de bus zag dit anders: unaniem werd besloten om terug te rijden. Toen ik even later met de portefeuille in de hand terug de bus opstapte werd ik op luid applaus onthaald. Deze vorm van medeleven zouden we in België nog wel eens willen zien gebeuren.

Kleurrijk gebergte

Humahuaca is gelegen in de Quebrada de Humahuaca, een vallei doorspekt met cactussen en waanzinnig gekleurde bergketens. De eerste van die bergen, de Montaña de siete colores (berg van de zeven kleuren) kwamen we onderweg naar Humahuaca tegen. De kleuren zijn doorheen de eeuwen ontstaan, door verschuivingen van de aarde en de aanwezigheid van de zee, meren en rivieren.

De andere bekende rotsformatie is de Serranía de Hornocal, die we de volgende dag met een Duitse, een Brit en een Maleisiër van de hostel zijn gaan bezoeken. Het busje waarmee we naar daar reden moest via een heel lastige en steile weg omhoog, hoewel we dachten dat we op dezelfde hoogte zouden blijven. Eenmaal aangekomen daarboven, bleek het enorm koud te zijn (in tegenstelling tot in Humahuaca zelf) en op de koop toe hadden we voor het eerst echt last van de hoogte. We moesten een steil heuveltje op om terug naar het busje te gaan, en onderweg naar boven hadden we beide heel veel last van kortademigheid. Desondanks de koude en de ademhalingsproblemen was het toch een fenomenaal zicht op de Hornocal, een kleurrijk palet waar menig schilder graag van zou zeggen het bedacht te hebben.

Het stadje Humahuaca biedt hetzelfde als de omliggende dorpjes en stadjes: een heel gezellige sfeer waar alles er rustig aan toe gaat, waar de straatjes erg kleurrijk zijn door de vele souvenirkraampjes, en waar voelbaar/zichtbaar is dat Bolivië dichterbij komt.

Fietstochtje

Aangezien we toch enkele dagen in het stadje verbleven, wilden we graag met de mountainbike naar Coctaca, de grootste Precolumbiaanse ruïnes van Argentinië. Dit bleek echter niet evident. De weg was van een bedenkelijk niveau (zandweg vol met stenen en putten) en hij liep vrij steil omhoog. Na even fietsen kwamen we op een splitsing zonder wegwijzers. Gelukkig kwamen er andere fietsers aan die ook naar de ruïnes gingen, en zij wisten ons te zeggen welke kant we op moesten. Helaas kwamen we ze na een half uur terug tegen terwijl ze met een bedenkelijk gezicht de kaart aan het bekijken waren. We waren op weg naar nergens. Dus terug naar de splitsing om via een wederom verraderlijke baan naar Coctaca te gaan. Op een tweetal kilometer van ons doel zagen we hevige regenbuien hangen boven het gebergte en was terugdraaien de boodschap. Net voor de hemelsluizen openden kwamen we terug aan in Humahuaca, uitgeput van een fietstocht die heel mooi was, maar waarvan we het doel niet bereikten (we zullen in het vervolg wel minder snel de “slechte” wegdekken in België vervloeken).

Argentinië afsluiten deden we op een heel toffe manier: aan de rand van Humahuaca ligt een kapelletje in de rotsen ingewerkt, en van daaruit heb je een prachtig zicht over het stadje en de omliggende vallei. Hier zagen we voor de laatste maal de zon ondergaan in dat prachtige, gevarieerde en gigantische land. Nu is het tijd voor de cultuurshock in Bolivië!

Groeten en tot de volgende keer,

J 'n' J