Welcome to the Jungle

The White City

De bijnaam van de stad Sucre is "La Ciudad Blanca", en hoewel dit in de stationsbuurt niet echt duidelijk was, werd het dit wel toen we het centrum binnenwandelden. Alle gebouwen in het mooie koloniale historische centrum van Sucre zijn wit, wat een ander uitzicht en gevoel creëert dan de verschillende kleurrijke steden die we tot dusver in Zuid-Amerika zagen. De stad is Unesco werelderfgoed, dus aan het straatbeeld en de gebouwen mag niets veranderd worden. 
Aangezien we op zaterdagavond toekwamen, moesten we tot maandag wachten alvorens we ons voor het Spaanse taalbad konden gaan inschrijven. Tijdens onze verkenningswandeling van de stad kwamen we toevallig Catherine & Lola (de Franse moeder en dochter van de trip naar Uyuni tegen), en de voltallige ploeg van het beste voetbalteam van Bolivië, namelijk Bolivar uit La Paz. Op zondag verkenden we de stad verder, zodat we ons tijdens de komende week volledig konden toeleggen om het Spaans nog beter onder de knie te krijgen dan Antonio Banderas.
Maandag dachten we eindelijk de lessen te kunnen starten, maar er was pas vanaf de volgende dag plaats. Dus maakten we van de extra vrije dag gebruik om met een van de micros (uitlaatgassen-spuwende kleine busjes die in alle Boliviaanse steden veelvuldig rondrijden) naar het Parque Cretácico te gaan. In dit park (park is wel een groot woord voor wat het was) kregen we de grootste collectie ter wereld van dinosaurusvoetafdrukken voorgeschoteld, meer dan 5000 afdrukken om precies te zijn. Door de platentektoniek is de grond met de voetafdrukken als een muur omhoog geduwd, waardoor deze veel makkelijker te bekijken zijn.

Terug naar school

Dinsdag om 9u gingen onze lessen dan eindelijk van start gaan. Of niet? Ook nu werden ze weer uitgesteld, omdat er maar 3 leraressen werken, die allemaal hun handen vol hadden. We moesten nog even geduld hebben en in de namiddag terugkomen. In afwachting konden we nog even het Casa de la Libertad gaan bezoeken. Hier ligt de officiële Declaración de Independencia, wat van Sucre de constitutionele hoofdstad van het land maakt (De twee andere machten behoren aan La Paz; tot 1899 was Sucre de echte hoofdstad, maar ze is deze titel kwijtgeraakt aan La Paz in een burgeroorlog).
Om 15u was het dan echt zo ver (hoewel het voor mij een kwartier later begon, hora boliviana was de uitleg). Julie´s lerares, Maria, was eerder het strenge en droge type, terwijl mijn lerares, Ximena, losbollig, gibberig en praatziek was. Onder hun deskundige begeleiding volgden we 5 dagen les, met lesdagen van 3 à 4 uur. Daarnaast konden we ook buitenschoolse activiteiten doen, zoals een kookles (we maakten een typische Boliviaanse salade met pindasaus; het was wel eerder een snijles dan een kookles) en een partijtje Wally (een sport volgens hetzelfde principe als volleybal, alleen mag je je hele lichaam gebruiken om de bal omhoog te houden, en de muren mogen ook gebruikt worden).

Na een leuke week vol theorie, oefeningen en praatsessies over het leven in Bolivië en België, waren we klaar om afscheid te nemen van onze leraressen, en met de opgedane kennis onze trip verder te zetten.

El Fuerte

Een busrit van een 10-tal uur zou ons naar het oosten van het land brengen, naar het dorpje Samaipata. Vooraf hadden we schrik voor de rit omdat we wisten dat de Boliviaanse bussen geen toiletten voorzien, en we van een andere reiziger hadden gehoord dat de bussen nooit stoppen. Die reiziger bleek een zeveraar te zijn. Om de x-aantal uren stopt de bus voor een toilet-stop en om eten/drinken aan te schaffen. Onze buschauffeur was niet ingelicht dat we er in Samaipata uit moesten en reed gewoon verder na het centrum te hebben gepasseerd. We wisten dat de bus rond 3u ´s nachts zou aankomen en gelukkig hadden we onze wekker gezet voor in het geval we in slaap zouden vallen, wat ook gebeurde. We klopten op de deur van de chauffeurskabine en de man was zo vriendelijk om ons te laten afstappen. Als we de wekker niet hadden gezet waren we 4u verder in Santa Cruz beland, waar we absoluut niets te zoeken hadden.
Bij aankomst hadden we nog geen slaapplaats, maar gelukkig hadden we vrij snel een goedkope hostel met een wakkere uitbater gevonden, waar we konden gaan verder slapen.

Samaipata is vooral gekend als toeristische trekpleister vanwege de nabijgelegen El Fuerte-ruïnes, de tweede grootste pre-inca ruïnes van Bolivië. We waren er danig van onder de indruk, en dit niet alleen door van de schoonheid van de ruïnes, en het uitzicht dat je vanop de heuvel had. Vooral omwille van het feit dat deze beschaving zo een gevoel voor organisatie had. Zo waren er plaatsen om inkopen te doen en om te ontspannen, en ook een centrale plaats waar alle bureaucratische" zaken geregeld moesten worden.

1 park, 3 klimaten

Een andere reden waarom veel reizigers in het dorp stoppen, is omwille van de natuur. Het is gelegen aan Parque Nacional Amboró, één van de belangrijkste nationale parken van Bolivië. Dit park is uniek omdat er drie verschillende klimaten te vinden zijn, met drie soorten vegetatie als gevolg. Zo heb je er yungas, tropisch woud en tropisch regenwoud, waarvan wij de eerste twee zijn gaan verkennen. De verschillende soorten vegetatie komen tot stand door het verschil in hoeveelheid neerslag die de bodem te verduren krijgt, namelijk regen, veel regen, of nog veel meer regen.
Onze tours door de yungas en het het tropisch woud werden deskundig geleid door gediplomeerd bioloog Saúl, die ons alles over de aanwezige fauna & flora kon vertellen. Ondanks zijn korte benen bewoog hij zich snel en behendig als een ervaren berggeit door het bergachtige landschap en baande hij zich een weg met behulp van zijn machete door het dichtbegroeide bos. Onze kompanen op beide tochten waren twee Spaanse kerels (waarvan één de wedstrijd "Beste Iker Casillas-lookalike" met zijn ogen dicht kon winnen), een Chileense vrouw en een Duits koppel van het rauwere type.

Cloud Forest

De eerste tour ging richting het jungle-achtige Cloud Forest in de yungas, waar we planten zagen die tot 2000 jaar oud waren, kleurrijke vlinders, papegaaien en ander lokaal lekkers. Op bepaalde punten van de meer dan 6u durende tocht kwamen we aan schitterende uitzichten over het woud, en klommen we zelfs tot boven de wolken.
Nadien gingen we met het Spaanse en Chileense deel van het gezelschap op café ons Spaans oefenen met het Boliviaanse drankspelletje Chaco (een dobbelspel zoals Yahtzee). Tijdens het spel moesten we wel in ons achterhoofd houden dat het niet al te hard uit de hand mocht lopen, aangezien de volgende dag een nog langere en warmere tocht op het menu stond. We werden ´s ochtends gewekt door het geluid van het Bolviaanse regenseizoen en toen wisten we eigenlijk al dat de tour uitgesteld zou worden, wat ook zo bleek te zijn.

Waden door de rivier

De volgende ochtend was de regen eindelijk gestopt en vertrokken we voor de tour de los volcanes. Het eerste deel van de tocht bestond uit voor ons onbekende vogels spotten, en Saúl was duidelijk het meest enthousiast van het gezelschap. Nadien klauterden we een steile berg op voor een scenisch op de omgeving en bijbehorende vulkanen, alvorens te gaan lunchen. Daarna begonnen we aan een afdaling richting dal, waar we in een rivier gingen zwemmen. Door de regenval daags voordien was de rivier gigantisch uit haar oevers getreden, waardoor we constant op zoek moesten naar een bewandelbaar pad en we de rivier bijgevolg zeven keer moesten doorwaden naar de o(e)verkant. "De aanwezige waterslangen bijten niet onder water, enkel op het droge", zei onze gids ons geruststellend. Na een vertraging van een uur of twee kwamen we toch aan bij de zwemspot, waar we in het heerlijke bruine (door het zand), maar propere water konden ravotten. We konden vanaf de rotsen in het water springen, of ons tientallen meters door de sterke stroming laten meesleuren.
Na de trip scheidden de wegen van de Spanjaarden Soler en Diego en de Chileense Cony jammer genoeg van de onze, omdat zij carnaval wilden gaan vieren in Oruro, enkele uren verwijderd van La Paz, terwijl wij dit in de hoofdstad gingen doen.

Hoogste hoofdstad ter wereld

La Paz ligt helemaal in het westen van Bolivië, dus moesten we heel het land van oost naar west doorkruisen. Voor deze lange tocht hadden we een iets "duurdere" busmaatschappij gekozen, zodat we toch zeker waren dat de rugleuning van de zetel achteruit kon, en dat er hopelijk minder kans op diefstal was. 
Na een twintigtal uur op de bus kwamen we aan en viel meteen de reusachtige omvang van de stad op: je rijdt La Paz binnen via een van de buurten gelegen op een heuvel, van waar je de gigantische proporties van de stad in het dal kan aanschouwen. We pakten meteen de taxi naar het centrum van de hoofdstad en lieten ons aan de eerste de beste hostel afzetten. We kozen uiteindelijk voor de derde waar we aanklopten. 
Na een weekje op slechts 1600 meter had ik weer een beetje last van de hoogte, want La Paz is de hoogste hoofdstad ter wereld, op meer dan 3600 meter. Dit Probeerden we te vergeten door op deze Valentijnsdag een heerlijke Chinese maaltijd te gaan eten en daarna nog enkele drankjes te nuttigen in een Mexicaane bar, uitgebaat door een Belg (De Boliviaanse barman droeg een truitje van de Rode Duivels, ¿por que no?). Helaas was maar één van die twee keuzes de juiste en kwam het Chinese eten er (langs alle kanten, meermaals) terug uit, met 24u noodgedwongen platte rust tot gevolg. Onze verkenning van de stad de volgende dag was alles behalve van harte, aangezien eten niet smaakte en ik bijgevolg heel zwak door de stad rond strompelde.

Carnaval

Tegen de avond begon het iets te beteren, net op tijd, want de carnavalsparade was intussen op gang gekomen. We wisten zitjes op een "tribune" te bemachtigen, en enkele Paceñas (bier gebrouwen in La Paz) later was de ziekte volledig vergeten. Tijdens de optocht werd Julie meermaals van haar zitje geplukt door de dansers en danseressen om haar Bolivaanse danspassen op punt te stellen. Na de optocht zijn we meegewandeld achter de laatste van de dansgroepen met een hoop zatte Bolivianen in ons kielzog. Naar goede Boliviaanse carnavalsgewoonte werden we de hele weg bekogeld met waterballonnen en schuim, net zoals onze co-feesters. De volgende ochtend konden we vrij van ziekte gaan souvenir-shoppen in de Calle de las Brujas (The Whitches´ market), waar je alles kan vinden wat je maar kan wensen, o.a. gedroogde lama-foetussen als offer, en gedroogde toekanbekken voor versiering.

Leaving La Paz

Opgewonden door onze aankopen waren we even niet op onze hoede en dit met alle gevolgen van dien. Omdat we in onze kamer in hostel Cactus (waar onze blog-voorgangers van Maxwim enkele jaren eerder ook hadden verbleven) geen stopcontact ter beschikking hadden, moesten we alles in de gang opladen. Als een bewaker vatte ik post naast de laptop en de batterijlader van de camera, tot de nood hoog werd en ik twee minuten naar het toilet moest. Dit was echter voldoende tijd voor één of andere schorem die de spullen meepikte. Ramp! Gelukkig hadden we nog een extra batterij voor het fototoestel en hadden we alle foto´s van de reis tot dusver driedubbel opgeslagen, dus de diefstal heeft geen emotionele gevolgen gehad. Eén dag zijn we bij de pakken blijven zitten, tot de kleermaker ons vroeg of we nu eindelijk nog een pak gingen kopen of niet. Na het op zoek gaan naar een nieuwe lader en laptop, hadden we het na een kleine week in La Paz wel gehad, een stad waar buiten de sfeer geen echte highlights te noteren zijn. Er is wel altijd iets te zien op straat en je kan er lekker eten en drinken, je moet alleen wegblijven uit Chinese restaurants ...

Vanuit La Paz zijn heel veel activiteiten te regelen om in omliggende natuurgebieden te doen, maar wij gaan dit vanuit het idyllische Coroico doen, waar we hopen onze wandelbenen terug te vinden. Maar we vermoeden dat we nog wel eens terug in La Paz zouden kunnen terechtkomen ...

Groetjes, en tot snel voor de laatste episode van het Boliviaanse verhaal!

J. (Ren)Aerts